Η μεταφορά των μαθητών συνδέεται με την εκπαιδευτική διαδικασία και
τα προβλήματα που παρουσιάζονται κάθε χρόνο μας αγγίζουν όλους. Ωστόσο,
δεν αποτελεί αρμοδιότητα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, με
την έννοια ότι το Υπουργείο δεν είναι αυτό που διαθέτει τις σχετικές
πιστώσεις, δεν υλοποιεί και δεν ελέγχει τη διαδικασία, η οποία, μετά τον
Καλλικράτη, ανήκει στους ΟΤΑ, κάτι που θα πρέπει να γνωρίζουν και οι
βουλευτές για να απευθύνουν σωστά τις ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου
στο αρμόδιο υπουργείο.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα και με την Κοινή Υπουργική Απόφαση 24001/2013,
«οι Περιφέρειες μεταφέρουν δωρεάν τους μαθητές πρωτοβάθμιας και
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δημόσιων σχολείων» με δαπάνη που για το
τρέχον έτος θα καλυφθεί με μεταφορά πόρων από τους ΚΑΠ των Δήμων στις
Περιφέρειες και η οποία είναι 55.000.000 ευρώ περίπου.
Συμεών Κεδίκογλου, είσαι υφυπουργός ''παιδείας'' τρομάρα σου...
ReplyDeleteΠροτεραιότητα στα αυτονόητα
ReplyDeleteΓράφει ο Γεώργιος Γκόνης
Χειρουργός / Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Είναι κοινή παραδοχή ότι ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα είναι η προσπάθεια απόδειξης και αποδοχής του αυτονόητου. Η μη αποδοχή από τον «δύσπιστο» του πασιφανούς και αυτονόητου υποδηλώνει την έλλειψη λογικής προσέγγισης των δεδομένων ή άμετρη ιδιοτέλεια που κυριολεκτικά τυφλώνει. Δεν είναι βέβαια σπάνιος ο συνδυασμός παραλογισμού και ιδιοτέλειας
Στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις, η έλλειψη ορθολογισμού, στο βαθμό που υπάρχει, εξισορροπείται από τις δυνατότητες επιλογής και διαφυγής που έχει ο καθένας μας. Δεν συμφωνούμε, δεν μου αρέσεις, τελειώσαμε!
Στην έλλειψη όμως λογικής συνέπειας στον κοινό μας βίο δεν υπάρχει οδός διαφυγής, δημιουργούνται αδιέξοδα. Ίσως μια ενστικτώδης αντίδραση θα ήταν η παραίτηση και η αδιαφορία. Παραίτηση όμως και αδιαφορία για τα κοινά δημιουργεί συνθήκες θριάμβου της μετριοκρατίας, του παραλογισμού και του αμοραλισμού. Άμεσο και απτό αποτέλεσμα η υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας. Πολλοί συμφωνούν στη διαπίστωση ότι εγγίζουμε τον πυθμένα της παρακμής σε συλλογικό επίπεδο. Εάν τούτο είναι αληθές και δυστυχώς φαίνεται ότι είναι, απαιτείται άμεση και ίσως βίαιη αφύπνιση από τον λήθαργο της συλλογικής μας ραστώνης.
Ασφαλώς δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις ούτε σωτήρες ποικίλης προέλευσης. Στην όποια συλλογική συνταγή εξόδου από τα αδιέξοδα απαιτείται ορθολογισμός, υιοθέτηση εγνωσμένων αξιών και καθορισμός προτεραιοτήτων. Θα μπορούσε να απαριθμηθούν πλείστες όσες αξίες, ενέργειες και μέτρα για την αντιστροφή του κλίματος ,η προτεραιότητα όμως πρέπει να δοθεί στα βασικά και αυτονόητα που τόσο λείπουν από τον κοινό μας βίο.
Είναι τόσο απλό να ζητήσουμε και ίσως καταφέρουμε να υπαγορεύσουμε την αξιοκρατία, την εφαρμογή των νόμων, την δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη.
- Αξιοκρατία , γιατί μόνον οι ικανοί μπορούν να δώσουν λύσεις στα όντως πολύπλοκα προβλήματα της εποχής μας και ν’ ανεβάσουν τον πήχη στην ποιότητα ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Οι σπιθαμιαίοι τον τοποθετούν στο ύψος των μειονεκτικών δυνατοτήτων τους και όχι στο ύψος των περιστάσεων και απαιτήσεων του συνόλου .Η ποιότητα ως βασική συνιστώσα της ζωής του ανθρώπου είναι για τους μειονεκτικούς άγνωστη έννοια. Άλλωστε όπως εύστοχα παρατηρεί ο μεγάλος μας Καζαντζάκης «δεν μπορείς να ζητάς ορθογραφία από τον πισινό της μυλωνούς».
- Εφαρμογή των νόμων, γιατί είναι κοινό μυστικό και καθημερινή εμπειρία ότι ενός νόμου έχουμε χρεία, « να εφαρμόζεται ο νόμος».
- Δικαιοσύνη, γιατί το οποιοδήποτε έλλειμμα κατανομής και απόδοσής της αποτελεί άμεση περιστολή ή και κατάργηση της ελευθερίας.
- Αλληλεγγύη, γιατί αυτό επιβάλλει η πολιτισμική μας κληρονομιά, αλλά και γιατί η κοινωνική μας ειρήνη και ασφάλεια εξαρτάται και από τις διαθέσεις του διπλανού μας. Κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής εάν ο διπλανός του πένεται..
Δεν θα ήταν αβάσιμη η παρατήρηση ότι σχεδόν όλα τα παραπάνω ακούγονται συχνά ως στόχοι και μέσα για ένα καλύτερο αύριο, από εκείνους που κατέχουν ή διεκδικούν κάποια θέση εξουσίας. Δυστυχώς οι διάφοροι ταγοί μας, όντας και οι ίδιοι μέρος του προβλήματος, τα έχουν εντάξει, περίπου ως συνθήματα, στην κοινότυπη ξύλινη γλώσσα τους. Κατά συνέπεια απαιτείται από την πλευρά μας ικανότητα διάκρισης με ιδιαίτερα αυστηρά κριτήρια. Προσοχή στη διάκριση του «είναι» από το «φαίνεσθαι» καθώς και στην διαφορά του «όντως ενεργείν» από την ουτιδανοσχολία και το «φαίνεσθαι ενεργείν».
Τελικό ζητούμενο είναι να γίνουν πράξη τ’ απλά και αυτονόητα. Αν το πετύχουμε θα γεννηθεί βάσιμη ελπίδα για ουσιαστική αναβάθμιση της ποιότητας στον κοινό μας βίο. Ενδεχόμενη αποτυχία θα μας οδηγήσει στην διαπίστωση ότι κάτω από τον πάτο υπάρχει και άλλος πάτος.
Ουσιαστική πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας αποτελεί το καθαρό και επικριτικό βλέμμα της νέας γενιάς. Μας βλέπουν τα παιδιά μας! Ας μην αναγκασθούμε να ζητήσουμε αύριο την επιείκεια τους για τον κόσμο που θα παραδώσουμε. Δεν απαιτείται πολύ γενναιότητα και ευφυΐα για επιμονή στα αυτονόητα.
ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΧΟΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟ'Υ'ΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΟΥΣ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΛΑΜΟΓΙΟ......ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΙΠΟΤΑ..ΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ...............
ReplyDelete