Ένα ποίημα του Γιάννη Ψαρρού για το Καντήλι

Μάκιστος ο Ύψιστος



Μάκιστος ο Ύψιστος

ψηλότερος και δυνατότερος

αχανής, γαιώδης

όλοι σε θαυμάζουμε

οι γήλοφοι γύρω

μαζί με τους γηγενείς φίλους σου.

Αέναη παρουσία

γνώσεις, εμπειρίες

οι Μάκιστοι σε μίμεισαν

σου ‘δωσαν το κανονικό όνομα.



Μάκιστε σε θαυμάζω

αιώνια η παρουσία σου

προσωρινός κι αδύναμος εγώ

προσπαθώ να σε πλησιάσω

το σύμπαν είναι το σπίτι σου

οι επιστήμονες επιμένουν

έχουμε κύκλους εξέλιξης

Η παλίρροια σε φλερτάρει ασταμάτητα

Ο Μάκιστος δεν είναι άπληστος

χαρίζει τις γνώσεις του

τις στέλνει μηνύματα



Μηνύματα από παντού

Τα δίχτυα της σκέψης απλώνονται

οι καλοί ψαράδες τα κυκλώνουν

προσπαθήστε περισσότερο

τα Μηνύματα πιάνονται

παραμερίστε τα εμπόδια που μας βάζουν

ο Προμηθέας τα κατάφερε

ο φόβος, το έρεβος νικήθηκαν

η αλήθεια είναι ανίκητη

είναι το αληθινό φως



Μάκιστε βοήθα κι εσύ λίγο

τα μηνύματά σου δύσκολα

Ξεκίνα εσύ πρώτος

Μαζί σου ο Ορφέας, ο Απόλλων

Το «Νυμφικό Ελύμνιον»

γέννημα του πολιτισμού, της Μυθολογίας.

Η σκάλα σημείο αναφοράς

ξεκινάμε από ‘δω όλοι

οι σύντροφοί σου σε θέλουν μπροστά

είναι οι απόγονοι των Κηρίνθιων και Ελυμνίων

απόγονοι του Αγγελή Γωβιού

της Λέλας Καραγιάννη



28 Οκτωβρίου 2013

Γιάννης Ψαρρός